Elastyczne kleje do glazury – czy warto stosować?

Kupując zaprawy klejowe do płytek ceramicznych zwracamy uwagę nie tylko na ich producenta i cenę, ale również na posiadanie zwiększonej elastyczności. Parametr ten brany jest pod uwagę szczególnie przy kładzeniu płytek na tarasach, balkonach i w pomieszczeniach z ogrzewaniem podłogowym. Coraz częściej jednak kleje elastyczne poddawane są silnej krytyce i podejrzeniu, że zwiększona elastyczność jest wyłącznie chwytem marketingowym, mającym wpłynąć wyłącznie na wyższą cenę zaprawy, bez jednoczesnego odzwierciedlania w wyższej jej jakości kleju.

Okładziny podłogowe w warunkach zewnętrznych (tarasy, balkony) poddawane są niezwykle ekstremalnym warunkom pogodowym. Największy wpływ na trwałość podłogi z glazury wywiera duża zmienność temperatur. W tym wypadku nie chodzi wyłącznie o różnice skrajnych temperatur między upalnym latem i mroźną zimą ( nawet 100 ^oC),  ale również zmiany temperatur podczas jednej pory roku. Przykładowo podczas letnich upałów ciemne płytki na balkonie mogą się rozgrzać do temperatury około 70 – 80^oC. Gdy dojdzie do ochłodzenia podłogi w wyniku nagłego opadu deszczu,  różnica temperatur może wynieść kilkanaście stopni w ciągu zaledwie kilku minut. Zjawisko to może mieć miejsce również we wnętrzach, w których zastosowano ogrzewanie podłogowe. W takich warunkach ma miejsce silne odkształcenie posadzki wywierające jednocześnie silny wpływ na trwałość okładzin podłogowych. Ważny jest więc nie tylko wybór odpowiedniej galzury (mrozoodpornej), ale również odpowiednich zapraw klejowych, które nie będą się odspajać od posadzki i płytki pod wpływem odkształceń termicznych.

Dostępne  na rynku kleje o zwiększonej elastyczności nie posiadają dokładnej liczbowej informacji o wielkości tego parametru. Szacuje się, że parametr ten wynosi  zwykle kila procent, co według niektórych osób wywiera niewielki wpływ na ich elastyczność, a decydujące znaczenie ma w tym wypadku technika kładzenia glazury.

Głównym składnikiem każdego kleju do glazury jest cement, którego cząsteczki w normalnych warunkach powodują silne i trwałe łączenie dwóch powierzchni. Jednakże w przypadku, gdy jedna z powierzchni jest mniej nasiąkliwa (klejenie płytki na płytkę, klejenie płytek gresowych), lub następuje odkształcenie posadzki w wyniku zmiennych temperatur, zastosowanie zwykłego kleju może się okazać niewystarczające.  W tych wypadkach zaleca się zastosowanie zapraw, których skład jest modyfikowany dodatkowymi składnikami. Są to przede wszystkim polimery (żywice tworzyw sztucznych) zwiększające elastyczność kleju i jego przyczepność do podłoża a także włókna opóźniające czas odciągnięcia wilgoci z kleju i tym samym zwiększające jego wytrzymałość. Bezsprzecznie uzyskanie zaprawy klejowej o zmodyfikowanych właściwościach znacznie zwiększa jej jakość i możliwość zastosowania.  W praktyce dodanie odpowiednich składników do kleju uwzględnione jest w nadaniu mu odpowiedniej klasy.

Klasyfikacja zapraw cementowych do płytek

Bazując na powyższej klasyfikacji, należy jednoznacznie stwierdzić, że dla trwałości okładzin na posadzkach, gdzie występuje ogrzewanie podłogowe zaleca się stosowanie klejów klasy C2,które  charakteryzują się wyższą przyczepnością do podłoża i jednocześnie zwiększającą trwałość okładzin (Mapei Adesilex P9).

Jednakże w przypadku układania płytek na zewnątrz, dla uzyskania dodatkowej elastyczności zaprawy (a w efekcie gotowej okładziny) wskazane jest również wybranie kleju opatrznego symbolem S1 (odkształcalność poprzeczna 2,5 mm – 5 mm) a nawet symbolem S2 (wysoka odkształcalność poprzeczna powyżej 5 mm). Zwiększona przyczepność do podłoża (C2) z dodatkową zwiększoną elastycznością (S1, S2) zaprawy stanowi w tym wypadku większe wzmocnienie posadzki i uzyskanie lepszego zabezpieczenia na wypadek wystąpienie silnych naprężeń termicznych (Mapei Kerabond T).

Przeczytaj również:

• Pękanie i odpadanie płytek na zewnątrz
• Aranżacja łazienki
• Dobór płytek w zależności od rodzaju pomieszczenia